Dzieci rok po roku, działać, czy czekać...

Jestem szczęśliwą mamą dzieci rok po roku. Między naszymi szkrabami różnica wieku to 21 miesięcy. Planując pierwsze dziecko od razu wiedziałam, że na drugie nie będę czekała zbyt długo.

Jestem mamuśką bardzo aktywną, lubię robić kilka a nawet kilkanaście rzeczy na raz :) Kto mnie zna ten wie, że ja nie potrafię "usiedzieć w miejscu". Mam dużo pasji i zainteresowań. Jedną z nich jest pisanie wierszyków i rymowanek dla dzieci. Nie ukrywam, że jednym z moich marzeń jest wydanie książeczki z wierszykami dla najmłodszych :) No, ale nie tutaj o moich planach... Wróćmy do dzieci. Mając jedno dziecko wydawało mi się, że nie jestem w stanie nic przy nim zrobić. Nawet ugotowanie obiadu graniczyło z cudem. Adaś należał do dzieci, które krzyczało :"Weź mnie na ręce!". Od małego spał z nami w łóżku, zresztą do dzisiaj tak jest. Pamiętam jak dzisiaj słowa znajomych dookoła: "Poczekaj jak zacznie chodzić, dopiero da Ci popalić!".Adaś podrósł, zaczął chodzić, a wtedy ja poczułam, że żyję. Wszystko momentalnie się zmieniło, miałam czas ugotować obiad, wypić herbatę, czy poleżeć w słońcu na leżaku:) Nawet w tym czasie obroniłam licencjat. Niedługo po tym pojawiła się Hania, wszystko wydawało się takie łatwe w teorii. W praktyce nie było już tak kolorowo. Zaczęłam magisterkę, a w szkole przybywało zadań. Miałam już dwoje dzieci a nie jedno. W tygodniu nie miałam czasu na nic, zanim oswoiłam się z nowymi wyzwaniami, minęło trochę czasu. Moje pierwsze dziecko zmieniło się o 180 stopni. Pojawiły się akty zazdrości, nadmiernej opiekuńczości. Karmiłam piersią, na jednej ręce trzymałam małe zawiniątko, drugą odganiałam synka. Moja cierpliwość zdecydowanie uległa zmianie...były chwile lepsze i gorsze. Wyjście na spacer w środku zimy było jedną wielką wyprawą. Samo szykowanie dzieci zajmowało mi ok. 15 minut pod warunkiem, że mała nie zafundowała mi żadnej niespodzianki. Chociaż Hania to przeciwieństwo Adasia. Jako niemowlak była spokojna, spała całe dnie i nie pchała się na rączki. To teraz jak już jest starsza, zaczęła wykorzystywać swoje możliwości :) Wszędzie jej pełno i lubi wymuszać piskiem.

 I chociaż czasem sama się sobie dziwię jak ja przeżyłam ten pierwszy rok, to teraz uważam, że była to nasza najlepsza decyzja. 

Widzę jak oni się kochają, jak za sobą tęsknią, jak się razem bawią. 

To niesamowite, a ja dzięki temu stałam się bardzo zorganizowana i odpowiedzialna.